Spis osób:
- Mieczysław Bronikowski
- Zygmunt Maciej Pągowski
- Jan Zbudniewek
- Stanisław Fabijański
- Jan Kołaczyński
- Eugeniusz Dąbrowski
- Zbigniew Niebudek
Pierwszy Przewodniczący Zarządu Koła Wychowanków Szkół Średnich w Łowiczu do 1939 roku. Urodził się w 1860 roku. Jego ojciec był powstańcem z 1863 roku, sybirakiem. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, osiadłej na północnym Mazowszu. Po ukończeniu szkoły średniej w 1881 roku, otrzymaniu świadectwa dojrzałości, rozpoczął studia w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Otrzymał tam dyplom inżyniera technologa.
Pierwszą pracę podjął w Warszawie, jednak po krótkim okresie przeniósł się do Kamienskoje (obecnie Dnieprodzierzyńsk) na Ukrainie, gdzie budowano wielki kombinat metalurgiczny. Zajmował się projektowaniem i realizacją tej inwestycji. Odbywał liczne podróże zagraniczne, których celem było śledzenie postępu technicznego. Był także redaktorem i współautorem monografii kombinatu, wydanej w Warszawie w językach: polskim i rosyjskim. W 1905 roku został dyrektorem oddziału Zjednoczenia Fabryk Metalowych w Kijowie. Zajmował się tam koordynacją sprzedaży ich wyrobów na terenie Polski. Po rewolucji 1917 roku powrócił do
Polski. Tytuł profesora zwyczajnego Politechniki Warszawskiej otrzymał w 1921 roku. Był pierwszym kierownikiem katedry budownictwa przemysłowego. W 1925 roku przeszedł na emeryturę. Współpracował z zakładami zbrojeniowymi przy budowie fabryki chemicznej w Chodakowie (obecnie dzielnica Sochaczewa).
W czerwcu 1922 roku uczestniczył w Zjeździe Koleżeńskim, na którym to powołano Koło Wychowańców Łowickiej Szkoły Realnej z siedzibą w Warszawie. Został jego dożywotnim prezesem. Po powołaniu Koła Wychowanków Szkół Średnich w Łowiczu, został przewodniczącym Zarządu. Utrzymywał żywy kontakt z Gimnazjum im. Ks. Józefa Poniatowskiego. Był organizatorem spotkań koleżeńskich w Warszawie i Zjazdów Koleżeńskich w Łowiczu.
Po powstaniu warszawskim w 1944 roku znalazł schronienie u księdza prałata Kawińskiego.
Zmarł w Warszawie w 1955 roku. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Urodził się w 1905 roku. Naukę rozpoczął w Łowiczu. Maturę uzyskał w 1928 roku w Dąbiu nad Nerem. Studia wyższe w Akademii Stomatologicznej w Warszawie zakończył uzyskaniem w 1933 roku dyplomu lekarza. W czasie studiów działał w Akademickim Kole Łowiczan. Otworzył gabinet dentystyczny w Łowiczu. Był działaczem Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego i Związku Propagandy Turystycznej Ziemi Łowickiej. Pisywał do tygodników Polska Narodowa i Gazeta Łowicka. Z jego inicjatywy ufundowano w Łowiczu tablicę pamiątkową Stanisławowi Noakowskiemu. Gromadził książki, druki okolicznościowe,
lowiciana, dzieła sztuki.
W kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej. Po ponad rocznym pobycie został zwolniony. Powrócił do Łowicza, wznawiając praktykę lekarską. Wstąpił do ZWZ – AK, współpracował z prasą konspiracyjną. Po wojnie podjął pracę w Powiatowej Przychodni Dentystycznej w Łowiczu, a od 1957 roku w Rejonowej Przychodni Lekarskiej PKP, prowadząc jednocześnie prywatny gabinet. W 1971 roku przeszedł na emeryturę.
Odegrał dużą rolę w restytuacji Koła Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu w 1958 roku. Był pierwszym Prezesem Zarządu tej organizacji społecznej w latach 1958-1964. W drugiej kadencji był Przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego Księgi Pamiątkowej. W trzeciej kadencji był Członkiem Zarządu.
Zmarł w 1974 roku w Łowiczu, pochowany został na Cmentarzu Kolegiackim.
Działalność Jana Zbudniewka jako dyrektora omówiona została w pierwszej części opracowania. Podam tylko krótką wzmiankę z działalności w Kole Wychowanków. Po powołaniu do życia Koła Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu w 1958 roku został wybrany Wiceprezesem Zarządu. W drugiej kadencji w latach 1964-1968 był Prezesem Zarządu.
Urodził się w Wierznowicach 18 stycznia 1911 roku. Szkołę średnią – Gimnazjum Męskie im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Łowiczu ukończył w 1933 roku. W czasie studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego działał w organizacji studenckiej – Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej WICI. W późniejszych
latach był Prezesem Mazowieckiego Związku Młodzieży Wiejskiej WICI. Funkcję tę pełnił aż do wybuchu II wojny światowej. W czasie okupacji zorganizował podziemne wojsko na terenie dawnego powiatu łowickiego tzw. Bataliony Chłopskie. W tym czasie pełnił również funkcję pełnomocnika Rządu Londyńskiego na powiat łowicki. Po wojnie pracował w dziale prawnym Naczelnego Komitetu Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po opuszczeniu kraju przez Stanisława Mikołajczyka wraz z innymi działaczami znajdował się pod ścisłym nadzorem służb bezpieczeństwa publicznego.
Z Kołem Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu związany był od chwili jego powstania – był jednym z jego współorganizatorów. W pierwszej kadencji był Członkiem Komisji Rewizyjnej, w drugiej Sekretarzem Zarządu, a w latach 1968 – 1973 Prezesem Zarządu. W następnej był Członkiem Zarządu, a przez dwie następne Zastępcą Sekretarza Zarządu. Łącznie w Kole działał przez sześć kadencji.
Za działalność społeczną i zawodową otrzymał Krzyż Grunwaldu, Krzyż Kawalerski OOP oraz wiele dyplomów i wyróżnień.
Zmarł 8 listopada 1996 roku w Łowiczu. Pochowany został na Cmentarzu Katedralnym.
Urodził się 20 grudnia 1909 roku we wsi Retki koło Łowicza. Do Szkoły Powszechnej chodził we wsi Grzybów (dawny pow. kutnowski), a Gimnazjum Męskie im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Łowiczu ukończył w 1931 roku. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w Szkole Podchorążych podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów pracował w Instytucie Józefa Piłsudskiego. Wolne chwile poświęcał pracy społecznej na odcinku kulturalno – oświatowym we wszystkich ośrodkach studenckich w Warszawie. W tym okresie należał do Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej WICI.
Po rozpoczęciu działań wojennych przeniósł się do rodziny mieszkającej we wsi Zalesie koło Łowicza. Początkowo zaangażował się jako nauczyciel w tajnych kompletach najpierw w Zdunach, a następnie sam zorganizował komplety gimnazjalne I i II klasy w Łaźnikach ucząc języka łacińskiego i francuskiego oraz matematyki. Komplety te prowadził do końca wojny.
Po wyzwoleniu wstąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego. Pracował w Wydziale Prawnym Naczelnego Komitetu PSL, kierowanego przez Stanisława Mikołajczyka, a następnie, jako dziennikarz, w prasie ludowej. Uznany za wroga ludu został zwolniony, jak wielu patriotów był na tzw. indeksie. W 1953 roku rozpoczął pracę jako redaktor w Państwowym Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym, a następnie w redakcji Gospodyni, organie prasowym kobiet wiejskich, gdzie pracował do 1996 roku.
W 1958 roku wraz z innymi osobami zorganizował Spółdzielnię Mieszkaniową Niedźwiadek w Ursusie, w której pracował społecznie pełniąc wszystkie funkcje do Przewodniczącego Rady Nadzorczej włącznie. Mimo podeszłego wieku pracuje tam do chwili obecnej. Za aktywną, solidną pracę Walne Zgromadzenie Członków przyznało mu tytuł Honorowego Przewodniczącego Rady Nadzorczej.
W Zarządzie Koła Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu rozpoczął działalność jako Zastępca Przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego Księgi Pamiątkowej w 1964 roku. W następnej kadencji został wybrany Wiceprezesem Zarządu, a przez trzy kolejne Prezesem. Od 1988 roku został Honorowym Prezesem Zarządu. Do dnia dzisiejszego działa aktywnie w Kole służąc radą i doświadczeniem. Kładzie duży nacisk na nawiązywanie do
tradycji szkolnych i zacieśnianie więzów koleżeńskich, zwłaszcza z wychowankami mieszkającymi stale poza granicami Polski. Zapoczątkował wydawanie komunikatów i informacji w formie biuletynów.
Jest szczególnym miłośnikiem Ziemi Łowickiej. W 1968 roku wstąpił do Towarzystwa Przyjaciół Łowicza i Ziemi Łowickiej. Był członkiem Prezydium, a następnie wiceprezesem Zarządu. Był redaktorem kilku biuletynów informujących o Łowiczu i Ziemi Łowickiej oraz Roczników Łowickich. Jest wiernym synem tej Ziemi.
Jan Kołaczyński jest ceniony przez ludzi, cieszy się ich zaufaniem i szacunkiem. Solidny w pracy, wyrozumiały i skromny. Za aktywną pracę zawodową oraz za działalność społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in.: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Honorową Odznakę za Zasługi dla Warszawy, Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego, Pamiątkowe Medale za Zasługi dla Miast: Łowicza i Ursusa oraz wiele innych wyróżnień i dyplomów.
Urodził się w 1938 roku w Łowiczu. Szkołę średnią Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Chełmońskiego w Łowiczu ukończył w 1955 roku. Studiował na Politechnice Łódzkiej na Wydziale Mechanicznym o specjalności Chłodnictwo, Wentylacja i Klimatyzacja, którą ukończył w 1961 roku. Pracował jako kierownik pracowni w instytucji o profilu naukowym. Obecnie prowadzi działalność gospodarczą na własny rachunek. Przedstawił około 20 publikacji naukowo-technicznych z dziedziny chłodnictwa i wentylacji w czasopiśmie Chłodnictwo.
W Kole Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu rozpoczął działalność w 1982 roku jako Członek Komisji Rewizyjnej. W 1984 roku został wybrany Prezesem Zarządu. Funkcję tę pełnił przez trzy kadencje, to jest do 1994 roku.
Urodził się 9 listopada 1949 roku w Warszawie. Szkołę średnią – Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Chełmońskiego w Łowiczu ukończył w 1967 roku. Studiował na SGGW-AR w Warszawie, uzyskując w 1974 roku dyplom lekarza weterynarii. Bezpośrednio po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w powstającej Lecznicy dla zwierząt w Łowiczu. Od 1989 roku prowadzi prywatną Lecznicę dla zwierząt w Łowiczu.
Działalność w Kole Wychowanków i Wychowanek Szkół Średnich Ogólnokształcących w Łowiczu rozpoczął w 1984 roku jako Zastępca Sekretarza Zarządu. W następnej kadencji był Członkiem Zarządu. Od 1994 roku jest Prezesem Zarządu.
Brak komentarzy